Overhemd

En toen was ik ineens mijn vaders overhemd aan het strijken. Het rood, blauw en beige geruite shirt lag al een paar dagen op de wasmand, vergezeld door lakens, sokken en ondergoed. Het overhemd was fris gewassen omdat ik het gekreukeld en muf had teruggevonden achter een stapel oude shirts toen ik mijn kast opruimde. Het was logisch geweest om het overhemd ook in de zak van Max te proppen, samen met andere lang niet gedragen kleding. Als kleren namelijk meer dan een jaar niet gedragen zijn, is de kans nihil dat je ze ooit nog aandoet.. Dat weet iedereen. Maar ik twijfelde en kon niet goed bedenken wat ik ermee aanmoest, want met een vader die al een paar jaar dood is, kon ik er vrijwel zeker van zijn dat het overhemd in de nabije toekomst niet meer gedragen zou worden. Toch kon ik het niet wegdoen. Want nou ja, mijn vader had dat overhemd gister nog aan. Zo leek het althans.

De stof voelde zacht aan. Het overhemd was duidelijk van goede kwaliteit. Ik hoefde mijn ogen niet eens te sluiten. Als vanzelf zag ik levendig zijn armen uit de korte mouwen steken, zijn fragiele schouders onder de stof, zijn nek omhuld door het boord dat ik nu gladstreek. Het strijkijzer aaide mijn vaders overhemd alsof hij er nog inzat, maar bestond uit lucht, enkel lege lucht. Het voorpand, het achterpand. Het hete strijkijzer streek als een stoomtrein de plooien glad. Toen knoopte ik een voor een de knoopjes dicht, alsof ik hem aankleedde, mijn vader van lucht. Ik vouwde het overhemd op, en maakte er een net pakketje van. Mijn vader zag er weer keurig uit. Ik leunde over de strijkplank en hield mijn adem in. Hier ben je dan weer. Heel even kom je langs. Want dat is wat de doden doen. Indroppen als je het niet ziet aankomen. Om je iets te geven, en terwijl ik uitademde bedacht ik me wat het was. De mogelijkheid om met terugkerende kracht liefde te geven.

Het overhemd ligt opgevouwen op de wasmand. Klaar om gedragen te worden. Misschien kan ik mijn grote zoon verleiden. Nee, dat zou raar zijn. Mijn netjes aangeklede vader van lucht gaat de kast weer in. Totdat ik over een hele tijd, waarschijnlijk langer dan een jaar, mijn kast weer eens uitmest en hem opnieuw tegenkom. Ik denk dat hij me ook dan weer liefdevol zal begroeten.