Het maakt niet uit wat je aan ChatGPT of vergelijkbare AI-modellen vraagt, het antwoord is meestal vriendelijk van aard.

En de hamvraag deze eerste maand van het nieuwe jaar was natuurlijk: wat zal ik doen?

Ik kan niet mediteren’, zeggen mensen soms. Dat dacht ik dus ook altijd! Stilzitten leek me niks, want ik ben van nature ongeduldig.

En daar zit je dan, op je kussentje. Alweer, of eindelijk. Je mediteert. Je probeert je aandacht op je adem te houden.

Het waait vandaag, De wind waait. De wind. Wat een mooi woord. Het houdt me al een paar dagen bezig, dat woord. Het doet me denken aan het Engelse woord ‘wind’.

Op het postzegeltje van grafnummer 599 liggen mijn ouders in ‘after life abundance’, te midden van een hele grote struik heide, wat onkruid, maar voornamelijk twee verstrengelde struiken waarvan de takken vastberaden in elkaar gegroeid zijn in een levende omhelzing.

Dat het goed is om te vertragen weten we allemaal.

In roerige tijden zoals deze is het fijn je even te realiseren dat er dino’s bestonden.

And just like that… voel ik me ineens Carry Bradshaw.

De rolstoel had ik als eerste in huis en dat was meteen een leuk speeltje, want wanneer hebben we nou een rolstoel?

Mijn oma werd geboren in 1889, of misschien 1888, dat weet ik niet precies. 

Ik hou van tijdreizen en mijn dagboek teruglezen is zo’n tijdreis.

En toen was ik ineens mijn vaders overhemd aan het strijken.

We hebben allemaal 'iets' met de zee. Ik ook. Het staren naar die eindeloze horizon heeft iets rustgevends.

Ik geloof dat ik aan het studeren ben. Ja, volgens mij ben ik echt aan het studeren.

Geen geld om de stoelen opnieuw te bekleden.

We zitten veel in ons hoofd, maar wat leren we daar eigenlijk van?

Wat zou ik graag tegen mijn vader zeggen dat ik nu ook van vijgen hou.

Ik weet het. Het is zo makkelijk gezegd; wees toch gewoon gelukkig, je hebt alles wat je hartje begeert! Kijk om je heen.

Zo, dat ging snel.