Onbetaalbaar
Ik hou van tijdreizen en mijn dagboek teruglezen is zo’n tijdreis. Een aantal jaar geleden, toen ik hard werkte als freelance marketeer, schreef ik onderstaand stukje. Over de onbetaalbare kostbaarheid van tijd.
“Vaak vind ik werken zonde van mijn tijd. Hoe leuk het ook is, en noodzakelijk natuurlijk, is het vaak ook gewoon zonde van al die kostbare uren waarin je zoveel meer had kunnen beleven. Ik weet, het heeft geen zin, maar met terugwerkende kracht vind ik het eigenlijk zonde dat ik zoveel aan het werk was toen mijn kinderen klein waren. Mijn vader paste op mijn oudste zoon en vermaakte zich kostelijk tussen de geiten en aai-cavia’s op de kinderboerderij hier om de hoek. Hij wel. Want ik was aan het werk. Ik belde met klanten terwijl ik mijn kind zetjes gaf op de schommel en ik sloot mezelf op in de slaapkamer om een perslijst af te bellen vanwege al die kinderherrie.
De eerste keer naar de bioskoop, dat was iets voor alleen vader en zoons, want ik was aan het werk. Een ijsje eten met de kinderen op het strand, dat deed ik niet zo vaak, want dat ijs kregen ze al van hun papa op zijn vrije dagen, toen ik op kantoor was. Een verhaaltje voor het slapengaan? Ik kan me niet goed herinneren wanneer ik dat voor het laatst gedaan heb, ik was namelijk ook ‘s avonds hard nodig, op mijn werk. En als ik daar niet was, dan was er wel een etentje met vrienden of collega’s van het werk, een concert, een festival, een meeting.
Nu kan het aan mijn geheugen liggen, dat ik me zo weinig herinner van mijn betrokkenheid bij het prille leven van mijn jongens. Of het ligt aan het gebrek aan het stellen van prioriteiten, waardoor ik het simpelweg aan mezelf te danken heb dat ik er zo weinig is blijven hangen van die kostbare kleutertijd. Ik was toen ook gewoon heel hard aan het werk, zoals iedereen eigenlijk. Ik had een erg leuke maar veeleisende baan. En nu nog, als zzp-er, vind ik mijn werk zo leuk dat ik me er helemaal in kan verliezen. Maar het komt dus geregeld voor dat terwijl ik nog een marketingplan heb af te maken, mijn man en kinderen vertrekken om vervolgens thuis te komen van opnieuw een geweldig avontuur, waarbij ze zoveel lol hadden, maar dat niet kunnen uitleggen, omdat je erbij had moeten zijn. Maar dat was ik dus niet. Ik was aan het werk. Zo zonde!”
Terugkijkend mag ik dus wel van geluk spreken dat mijn burn-out mij gered heeft uit deze onhoudbare situatie! Te weinig tijd om te genieten van de kids? Dat gaat nergens over natuurlijk. Werken is leuk en broodnodig, maar het is het nooit waard om uit het oog te verliezen wat werkelijk van waarde is in je leven. En wat je voor die paar centen opgeeft. Meestal is dat heel kostbare tijd en dat is onbetaalbaar.