After Life Abundance

Op het postzegeltje van grafnummer 599 liggen mijn ouders in ‘after life abundance’, te midden van een hele grote struik heide, wat onkruid, maar voornamelijk twee verstrengelde struiken waarvan de takken vastberaden in elkaar gegroeid zijn in een levende omhelzing. De bloemetjes aan de takken reiken bloeiend de lucht in naar de zomerzon. De meeuw, het bronzen beeldje in het midden, kijkt omhoog, zijn vleugels gespreid en klaar om elk moment de vrijheid tegemoet te vliegen. Ik raak de blaadjes aan van beide bomen want daar zitten tenslotte mijn vader en moeder in. Herboren als bladeren.

Mag ik even in de heidestruik gaan liggen? Op dat knusse kussen, tegen jullie aan? De kleurige heide groeit buiten de voegen van het graf, richting de steen van Wilhelmina op rechts, en die van Cornelis op links. Zo groen, zo vers, zo levend, het graf van mijn ouders is allesbehalve van steen. Wat ben ik blij met dit tuintje, dat net zo levend is als mijn moeder en vader dat zijn, na 19 en 9 jaar. Ik heb een roze bosje rozen gekocht, met 35% korting bij de Albert Heijn. Kleurig en fleurig. Maar, en zo praat ik het maar goed naar mezelf, zelfs als ik de bos bloemen voor de reguliere prijs had gekocht, zou dat de lading bij lange na niet dekken. Mijn bos bloemen aan mijn moeder vandaag kan niet groot genoeg zijn. De prijs niet hoog genoeg. Het is jouw sterfdag mam! Maar ik ben er voor je hoor, niet getreurd, we kunnen er samen bij stilstaan. Mag ik nog iets voor je doen alsjeblieft?

Sluitingstijd. De kroeg gaat dicht mam, genoeg gekletst. Blijven jij en papa maar rustig liggen in de eindeloze groene overvloed van de dood. Hou elkaar in liefde vast en zorg voor de plantjes. Ik weet jullie sowieso te vinden.

Dan loop ik de stille weg de begraafplaats af, de route van de stoet van 19 jaar geleden. En alles ziet er precies hetzelfde uit. De kraai kraait, de bloemen bloeien, de bomen zijn immens groot. Alleen het water in de vijver staat stil.