Rollen En Stilstaan
De rolstoel had ik als eerste in huis en dat was meteen een leuk speeltje, want wanneer hebben we nou een rolstoel? Sowieso is dat al een groot geluk, dus het begon goed en ook leuk want de wheelie hadden we snel onder knie. De Hallux Valgus operatie, waarvoor ik de rolstoel van een zorginstantie had geleend, zou die week dan eindelijk gaan gebeuren en het vooruitzicht was dat ik het ding echt nodig zou hebben. Naast krukken, die ook al klaarstonden. Ik had de ingreep tien jaar uitgesteld, me door pijnscheuten heen wandelend in de laatste paar jaar maar vooral ongemak en afkeer negerend, dus ik had ruim de tijd gehad te overpeinzen of ik er goed aan deed mijn beide voeten, tegelijk, te laten oplappen. Dat het nu zover was betekende dat ik er niet meer over hoefde te twijfelen, het was een done deal. Mijn operatie, een correctie van de scheve grote teen aan beide voeten, stond gepland, ook in de agenda van de Bergman Clinics, ik kon er niet meer onderuit. De kamer die ik kreeg toegewezen leek wel op een hotelkamer en mede daardoor bekroop me geen enkel gevoel van ziekte zoals je kan ervaren in een ziekenhuis. Het was precies wat de planner, die de datum voor de operatie met me besprak een paar maanden terug, me op het hart had gedrukt: “Het herstel duurt lang, maar je bent niet ziek!” En terwijl het infuus in mijn hand zorgde voor de doorstroom van verdovingen, klonk het ‘I’m a Barbie girl’ door de speakers van de radio in de ruimte die gevuld was met verplegers in steriele kleding. Ik realiseerde me dat dit ‘just another day in the office’ was voor deze mensen en in dit kantoor van de medici ging ik onder zeil en dat was dat.
Een beetje lastig was het wel die eerste week, allebei de voeten in dik verband, bloederig en pijnlijk en onmogelijk om op te staan. De rolstoel kwam als geroepen en ik kreeg met de dag meer respect voor mensen die hier dagelijks inzitten en zich over drempels en door bochten moeten manoeuvreren. Omdat ik er zelf voor heb gekozen (ik kon immers best nog twintig jaar doorlopen met pijnlijke voeten in altijd knellende schoenen) ervaar ik deze tijdelijke en letterlijke stilstand niet als ziek-zijn of vervelend, eerder is er een gevoel van opluchting en ben ik eventjes kwetsbaar en teruggetrokken.
Ik ben nu halverwege; er zijn al 4 weken voorbij. De gipsen braces en de zogenaamde speciale ‘achterloopschoen’ waardoor je je voorvoet niet kan afrollen zijn nog 4 weken verplicht, daarna kan ik weer yogales geven (goed vooruitzicht), fietsen en auto rijden, leven, (leren) lopen, dansen, hollen en de hort op. Twee maanden onzichtbaar zijn en ‘stilstaan’ is zo erg niet. Ook al ben ik gewond, ik ben niet ziek. Wat een rijkdom. De rolstoel staat inmiddels in de hoek van de kamer nutteloos te zijn, op de wheelies na dan, want schuifelen gaat me prima af. Online werken gaat ook, ik beweeg me door het huis en dat is voor nu genoeg. Even rollen en stilstaan dus, en dan straks mijn zomerslippers aan.