Wereldklok

'Goedemorgen, werkse vandaag!' app ik, terwijl ik gaap. Het is 22.00 uur. 'Slaap lekker', krijg ik terug. Een bijna vast ritueel, en het verveelt nooit. Het is zondagavond in Nederland, het is twaalf uur later aan de andere kant van de aardbol en haar maandag begint.

Het tijdsverschil tussen mijn vriendin Karen en mij is een bijna dagelijkse wonderlijke gewaarwording. Het is een soort tijdreizen. Zij is al, waar ik nog niet ben. Ik ben, waar zij twaalf uur eerder was. Onze huizen kunnen niet verder van elkaar af staan; Nieuw Zeeland en Nederland, daar zit een reis van dertig uur tussen. Maar dat zij zondagnacht al geslapen heeft, terwijl voor mij exact dezelfde nacht nog moet beginnen, is alsof zij al weet welke dromen er gedroomd kunnen worden, alsof zij al weet hoe morgenvroeg de zon opkomt en wat de krantenkoppen zijn. Ik kom altijd later. Als een wandelaar achter een marathonloper; ik haal haar nooit in. De tijd tikt en tikt. Onze levens lijken in parallelle werelden te verlopen; zij slaapt als ik mijn leven leef, ik slaap als zij het hare leeft. We doen nooit hetzelfde op hetzelfde moment. Opstaan, ontbijt, werk. Koken, lezen, naar bed.

Onze levens draaien als cirkels om elkaar heen, en raken elkaar alleen via de satelliet, ergens hoog boven onze hoofden. Vanuit het heelal dalen haar berichten ('Fijne dag vandaag, ik ga slapen'), en mijn antwoorden ('Tot vanavond/morgenvroeg voor jou') op ons neer. Alleen als we bellen is het alsof ze naast me staat. Een tijdloos samenzijn.